Aras Yayıncılık

Bu ateş tefekkürün ateşi, fakat aynı zamanda İstanbul ateşi de. Bahar akşamlarından ayrılamayacak bir tür fizikî heyecan. Havada nasıl da insanı altüst eden bir koku var, nem ve aynı anda lodosun ılık dalgası... Ve bilhassa ebedi bir ölümü ve yeniden doğuşu hatırlatan o kararsız, mütemadiyen değişen, ateşli altüst oluş.  Işıklar yanıyor ve sönüyor, belli belirsiz bir mırıltı, atmosferdeki bir ürperme havayı titretiyor ve bazen onu nefes alınmaz kılıyor. Sanki bazen görünmez bir kanatlı geçiyor, onun gölgesi altında ışıklar sönüyor ve ağaçların hışırtısı susuyor. Her şey rüyaya, hissi karmaşaya ya da kâbusa dönüşüyor, insanlar sokaklardan sarhoşlar gibi sallanarak geçiyor. Her şey, tabiat manzarası, insan hissiyatı, şehrin silüeti, selvilerin göğe yükselişi, müezzinin okuduğu ezan, her şey sadece en kesif haline ulaşmakla kalmıyor, her biri birbirine de karışıyor. Çok küçükken de tüm bunları belli belirsiz hissettiğimi hatırlıyorum. Geceleri yatakta gül kokulu çarşaflara sarınmış ve yorganımı ateşler içinde yanan alnıma kadar çekmiş titrerdim ve o titremeler nasıl da bu akşamki titremelere benzerdi.

Belki de dünya üzerinde başka hiçbir şehirde, baharın yoğun duygusu insanın iç varlığı üzerinde bu en ince ve marazlı tesire sahip değildir.