217,50 ₺
Etiket Fiyatı: 290,00 ₺
Զաւէն Պիպեռեանի առաջին վէպն է «Լկրտածը», որ հրատարակուած է 1959-ին։ Հանրապետական շրջանի ստանպուլահայ գրականութեան անդրանիկ վէպերէն մէկն է այս ստեղծագործութիւնը, որ արժանացած է ժամանակակիցներու դրական գնահատանքին։ Պոլսոյ ամարանոցային աւաններէն մէկը՝ Էրենգիւղը, թատերաբեմն է շաբաթավերջեան իրադարձութիւններու։ Հասարակական տարբեր խաւերուն դրացնութիւնը կամ անոնց հեռաւորութիւնը, անկախ իրենց ազգային պատկանելիութենէն, Պիպեռեան կու տայ լեզուական հնարքներով, շարժանկարային հատու դրուագումներով՝ նրբօրէն զարգացնելով ծածուկ լարուածութիւնը, որ վէպի աւարտին պիտի յանգի ոճրագործութեան։
Դասակարգային մակերեսի մը տակ թաղուած է նաեւ հայոց ազգային աղէտին արձագանգները, որոնք բացայայտ կը դառնան խորքային ընթերցումով մը։
«Լկրտածը», որ Զաւէն Պիպեռեանի առաջին վէպն ըլալով հանդերձ, իր ստեղծագործական կեանքի լաւագոյն գրութիւններէն մէկն է նաեւ, հայելի մըն է՝ բռնուած կանանց, տղամարդկանց, ընտանիքի, հայութեան, թրքութեան, քաղքենիութեան, գաւառացիութեան տակաւին անլոյծ հարցերուն։
-Կենացդ:
Խմեց, գլուխը դրաւ Ալիին ուսին, աչքերը փակեց: Հոն չէր հիմա ա՛լ: Ինք ալ չէր գիտեր թէ ուր էր: Ուղեղը կարծես կ՚ուռենար, եւ տաքութեան հետ՝ յարաճուն ժխոր մը կը լեցուէր ականջներուն մէջ:
Ալի ապուշցած էր: Օգտուիլ անգամ չէր խորհեր: Վոտքայի գաւաթը ձեռքը, անշարժ կը մնար վախնալով որ ամենաթեթեւ շարժումը հմայքը կը խզէր:
Վերջապէս գաւաթը տարաւ բերնին, կէսը պարպեց: Չհասկըցաւ թէ ինչ ըմպելի էր ադ:
Շոգեկառքի սոյլը տարածուեցաւ, հեռաւոր բայց աղեխարշ: Կիւլկիւն լսեց ու սարսռաց: Հեծկլտանքը կապեց խռչափողը: Գեղջկուհիին լաջակը՝ արցունքոտ աչքերու վրայ: Ամայի, անծայրածիր դաշտը անատոլեան տափաստանին: Մռայլ կոթողը պետութեան՝ կայարանի շէնքը, մոխրագոյն, կորսուած՝ ամայութեան մէջ: Եւ անծանօթ կինը: Եւ գեղջկուհին՝ սպիտակ գոլորշիներու ետին: Եւ սուլումը:
Ծնած է 1921-ին, Պոլսոյ Չենկելգիւղ թաղը։ Յաճախած է Գատըգիւղի Արամեան-Ունճեան, Տիպար կրթարան (Սուլթանեան) եւ Սեն Ժոզեֆ վարժարանները, բարձրագոյն կրթութիւնն ալ ստացած՝ Առեւտրային գիտութեանց ակադեմիայէն։
Աշխատակցած է պոլսահայ ու սփիւռքահայ մամուլին, երբեմն մաս կազմելով նաեւ անոնց խմբագրակազմերուն։ Քաղաքական ճնշումներու հետեւանքով 1949-էն սկսեալ քանի մը տարի, մինչեւ 1953 թուականը, բնակութիւն հաստատած է Պէյրութ։
Պիպեռեան ունեցած է նաեւ քաղաքական գործունէութիւն. 1965-ի խորհրդարանական ընտրութիւններուն եղած է երեսփոխանական թեկնածու՝ Թուրքիոյ Բանուորական կուսակցութեան շարքերէն։ 1968-ի քաղաքային մարմիններու ընտրութիւններու արդիւնքին նոյն կուսակցութեան անունով ընտրուած է Իսթանպուլի քաղաքապետական խորհուրդի անդամ, եղած՝ այդ խորհուրդին փոխ-նախագահը։
Գրականութեան առընթեր սիրողաբար հեղինակած է գեղանկարներ, արձանիկներ, շինած՝ խաղալիքներ. Մեծ կղզիի հանդէպ ունեցած է պաշտամունքի հասնող սէր մը։
Մահացած է 4 հոկտեմբեր 1984-ին, Պոլիս։ Թաղուած է Շիշլիի ազգային գերեզմանատան մտաւորականներու թաղը։
Գործածած է հետեւեալ գրչանունները՝ Անի Ազատ, Սեւանի Մակուկավարը, Զ. Բարտիեան, Պ. Զ. Շիրակ, Ք. Անանեան, Նեմեզիս, Կինօֆիլ. եւն.:
Զաւէն Պիպեռեանի հեղինակային գիրքերն են՝
• «Մեղապարտ Ոսկին կամ աբեղայի մը Գողգոթան» (անթուակիր, հաւանաբար լոյս տեսած է 1953-էն առաջ)։
• «Լկրտածը» (վէպ, 1959, 2020), հեղինակային թարգմանութիւնը՝ Yalnızlar (վէպ, 1966, 2000), ֆրանսերէն թարգմանութիւնը՝ La traînée (Ժընեւ, 2015)։
• «Ծովը» (պատմուածքներ, 1961, 2017):
• «Անկուտի սիրահարներ» (վէպ, 1962, 2017), թրքերէն թարգմանութիւնը՝ Meteliksiz Âşıklar (2017)։
• «Մրջիւններու վերջալոյսը» (վէպ, 1984, ամբողջական հրատարակութիւնը՝ 2007, 2021), թրքերէն թարգմանութիւնը՝ Babam Aşkale’ye Gitmedi (1998), Karıncaların Günbatımı (2019) ֆրանսերէն թարգմանութիւնը՝ Le crépuscule des fourmis (Ժընեւ, 2012)։
• Car vivre, c’était se battre et faire l’amour (յետմահու հրատ., 2019):
• «Անհուն երկինք՝ աչքերու մէջ» (բանաստեղծութիւններ, 2021)։