Baba ve Oğul Adına

Ağabeyimi oracıkta öldüren bomba ruhsal dengemizi yerle bir etmekla kalmadı, Maronyan ailesinin tarihini ortasından ikiye böldü. Bombadan önce ve bombadan sonra. Bombadan önce beş kişiydik, bombadan sonra dört. Bombadan önce aile fotoğrafları vardı, bombadan sonra hiçbir fotoğraf yok. Bombadan önce Lübnan vardı, bombadan sonra Los Angeles. Bombadan önce bombanın korkusu vardı, bombadan sonra bombalara tam bir kayıtsızlık. Bombadan önce bir saflık cardı, bombadan sonra ağır bir suçluluk duygusu. Baba va oğul kendi hayatlarımızın köşelerine çekilmiş, günahlarımızlı yüzleşiyorduk. Babam kitaplarının ve defterlerinin arkasına gizlenmişti, bense tiyatro maskelerimin.

***

Hiç olmazsa bu çocuklar Ermeni’ydi ve onlarla ortak bir kültürel, toplumsal bellek paylaşıyordum sözde. Alabamalı white trash ile ortak neyim vardı ki? Asiti nasıl tüttürdüklerine dair hiçbir fikrim yoktu, ‘Sex Pistols’ nedir ya da mohawk nasıl bozulmadan dik tutulur hiç bilmiyordum. Eskinin hippileri, yappileşti, Wall Street’te paranın anasını belliyorlar, Reagan ve Cumhuriyetçiler ülkenen anasını ağlatmakta, Hollywood Bulvarı’ndaki diskonun sesi kesilmiş, derilere bürünmüş, turuncu saçlı Punklar ortalıkta dolanıyor ve son sınıf öğrencileri bazı pazartesiler slam dance yüzünden yaralı, ayaklarını sürüyerek ya da kolları sarılı geliyorlar okula. Bizse, ben, Silva, Levon ve tiyatrodaki diğer arkadaşlar, değişen zamanın sınırları arasında kaybolmuş, büyük bir gettonun içinde, kişisel, küçük, şizofrenik bir alt getto oluşturmuş, Ermenice gazete okumaya çalışıp, Ermenice oyunlar sahneleyerek, hâlâ Jethro Tull’ımızı ve Pink Floyd’umuzu dinleyerek, arada birkaç joint çekerek, saçlarımızı uzatıp Nikaregua’daki ya da El Salvador’daki devrimcilere umut bağlayarak daralan sınırlara karşı mücadele veriyorduk.