Hapishane-i Umumi Kadınlar Koğuşu (1920-1921)

“Bitlerini matmazelin üstüne dökeceksin,” dedi ötede yüzüstü yatan bir arkadaşı. Gömleğini ellerinin arasına almış, bilge bir edayla kendininkileri ayıklıyordu. Yanımda duran kız el hareketi yapınca diğeri feci bir küfürle karşılık verdi. “Terbiyesizlenmeyiniz! Görmüyor musunuz, bunlar namuslu,” diye uyardı bir köşede oturan hacı kadın. O an dışarıdan birtakım sesler duyuldu:  “Ekmek geliyor, ekmek başına!” Etrafımızı çevreleyen hat, göz açıp kapayıncaya kadar dağıldı. Bütün kadınlar düşe kalka, birbirlerini eze eze sesin geldiği yöne doğru fırladı. Dışarıda, başında alacalı bir örtüyle siyahi bir kadın, ekmekleri tek tek çuvaldan çıkarıp dağıtıyor, bazılarının sırtına samimi bir edayla vurmayı ihmal etmiyordu. […] Ekmek kapmak için yanındakine bir yumruk indiren ya da bir lokmacık ekmeği ağzına tıkıştırmak isteyen eller, havada kesintisiz bir hareket halindeydi. Birçoğu odasına varmadan elindeki ekmeği yemiş bitirmişti bile. Kendilerine çuvalın dibindeki ekmek kırıntılarından başka bir şey kalmayan zavallılar ise ağlıyordu. Kolcu hanım elinde bir sopa, isyancıları hizaya getirmeye ve bütün kadınları koğuşlarına sokmaya çalışıyordu. Siyahi meydancı, ekmeği getiren kapıcıyla eşikte flörtleşiyordu. Ben ise cüzamlılar odasının önünde durmuş, olan biteni izliyordum.